Αρχική ΑΡΘΡΑ ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Μακεδονία 1946-1987. Γιατί η Ελλάδα αποκοιμήθηκε. ΑΡΘΡΑΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑΙΣΤΟΡΙΑΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΠΟΛΙΤΙΚΗ Μακεδονία 1946-1987. Γιατί η Ελλάδα αποκοιμήθηκε. Από Π.Α.Τ.Ρ.Ι.Σ - 4 Ιανουαρίου 2021 218 0 Facebook Twitter Pinterest WhatsApp Μακεδονία-1946-1987.-Γιατί-η-Ελλάδα-αποκοιμηθηκε. ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΑΡΘΡΑΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑ « Άφρον … » – Κυριακή Θ’ Λουκά. ΕΚΚΛΗΣΙΑ 24 – 11 – 2024. ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΒ’ ( ΙΓ’ ΛΟΥΚΑ ). Μνήμη τῶν Ὁσίων Πατέρων καὶ Ἱερομαρτύρων, Κλήμεντος Ῥώμης καὶ Πέτρου Ἀλεξανδρείας. Ἦχος πλ.... ΕΚΚΛΗΣΙΑ Η ασθένεια συνδέεται με την αμαρτία.
, η περιοχή τής επιλεγομένης«γεωγραφικής Μακεδονίας»—όπως αυτή σκιαγραφείται ασαφώς σε χάρτες τής Οθωμανικής εποχής (Έκθ. 1), ήτοι με γεωγραφικά όρια που ποικίλουν από χάρτη σε χάρτη—«διαμελίσθηκε»(1) διά τής Συνθήκης Ειρήνης τού Βουκουρεστίου (10 Αυγούστου 1913) μεταξύ κυρίως τής Ελλάδος (51%), τής Σερβίας (λιγότερο από 39%) και τής Βουλγαρίας (10%).(2)1. Ονοματολογική ισορροπίαΜετά δε τόν Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Σερβία έγινε μέλος τού «Βασιλείου Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων», τό οποίο μετονομάστηκε τό 1929 σε «Βασίλειο τής Γιουγκοσλαβίας» και χωρίστηκε σε επαρχίες που ονομάζονται «μπανόβινες» (banovinas). Η «Νότια Σερβία», που περιλαμβάνει τήν σημερινή επικράτεια τής πΓΔΜ, επονομάσθηκε «Μπανόβινα τού Βαρδάρη» (Vardar Banovina), όπως ήταν διεθνώς γνωστή μέχρι τόν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, χωρίς δηλαδή να περιλαμβάνει τήν λέξη «Μακεδονία».Παρομοίως, μετά τήν Συνθήκη Ειρήνης τού Βουκουρεστίου (1913), τόσο η Βουλγαρία όσο και η Ελλάδα απέφευγαν συστηματικά, επί δεκαετίες, να χρησιμοποιούν τίς λέξεις «Μακεδονία» ή «Μακεδονικό» σε επίσημα διοικητικά έγγραφα που αναφέροντο στις αντίστοιχες περιφέρειές τους: Η γεωγραφική Μακεδονική περιοχή τής νοτιοδυτικής Βουλγαρίας (Μακεδονία τού Πιρίν) ονομάστηκε τότε (και έκτοτε μέχρι σήμερα) σε «επαρχία Μπλαγκόεβγκραντ» (Blagoevgrad province), ενώ η Ελληνική Μακεδονία αναφέρετο επισήμως ως περιοχή τών αποκαλουμένων «Νέων Χωρών» ή «Βορείου Ελλάδος» από τότε μέχρι τό 1988.Αυτή η ενδοβαλκανική «ονοματολογική ισορροπία», αφενός ως προς τό (αυθαίρετο) ιδεολόγημα τής «γεωγραφικής Μακεδονίας» και αφετέρου ως προς τήν (πραγματική) λέξη «Μακεδονία», ήταν σύμφωνη με τήν αρχή τών σχέσεων καλής γειτονίας—θεμελιώδη αρχή στο διεθνές δίκαιο—και ευθυγραμμίζετο με τό πνεύμα και τό γράμμα τής ως άνω Συνθήκης Ειρήνης τού Βουκουρεστίου, στο κείμενο τής οποίας ουδαμού ανεφέρετο η λέξη «Μακεδονία».(3) Γενικά, αμέσως μετά τόν ως άνω «διαμελισμό» (τρόπος τού λέγειν) τής «γεωγραφικής Μακεδονίας» δι' εκείνης τής συνθήκης, καμία από τίς συμβαλλόμενες Ελέγχουσες Δυνάμεις (Ελλάδα, Σερβία, Βουλγαρία) δεν επέτρεπε τήν επίσημη χρήση αυτού τού ονόματος («Μακεδονία») στο τμήμα τής «γεωγραφικής Μακεδονίας» που είχε ενσωματώσει στην επικράτειά της.(4)2. Μακεδονικός αλυτρωτισμός 1918-1944Έκθ. 2Η «Μείζων Βουλγαρία» («Greater Bulgaria»)(Rusinow, ibid. p. 5).Στο μεταξύ όμως, από τό 1918, ήτοι μετά τήν Συνθήκη Ειρήνης τού Βουκουρεστίου (1913), η ιδέα περί μιας Ενωμένης Μακεδονίας ή Μεγάλης Μακεδονίας ανεδύθη ως τό πρωταρχικό ιδεολόγημα τήςΕσωτερικής Μακεδονικής Επαναστατικής Οργάνωσης (IMRO), τών οποίων οι ηγέτες—Τόντορ Αλεξάντροφ, Αλεξάνταρ Πρωτογκέροφ και Ιβάν Μιχαΐλοφ—είχαν ως στόχο τήν ανεξαρτησία ολόκληρης τής «γεωγραφικής Μακεδονίας». Τό 1918 η Βουλγαρική κυβέρνηση τού Αλεξάντερ Μαλινόφ προσφέρθηκε να συνεισφέρει τήν περιοχή τού Μπλαγκόεβγκραντ (Μακεδονία τού Πιρίν) γι' αυτόν τόν σκοπό. Επιπλέον, η Κομιντέρν (Τρίτη Διεθνής) εξέδωσε ένα ψήφισμα τό 1934, δια τού οποίου για πρώτη φορά διατυπώθησαν πολιτικές κατευθύνσεις ρητώς για τήν αναγνώριση τής ύπαρξης χωριστού «Μακεδονικούέθνους» και διακριτής «Μακεδονικής γλώσσας».){kind=link}
