Αρχική ΑΡΘΡΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ Θρησκευτικότητα και κοινωνικότητα. ΑΡΘΡΑΕΚΚΛΗΣΙΑΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑΚΟΙΝΩΝΙΑΠΑΙΔΕΙΑΡΩΜΙΟΣΎΝΗ Θρησκευτικότητα και κοινωνικότητα. Από Π.Α.Τ.Ρ.Ι.Σ - 23 Οκτωβρίου 2023 197 0 Facebook Twitter Pinterest WhatsApp Θρησκευτικότητα-και-κοινωνικότητα. ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΑΡΘΡΑΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑ 24 – 11 – 2024. ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΒ’ ( ΙΓ’ ΛΟΥΚΑ ). Μνήμη τῶν Ὁσίων Πατέρων καὶ Ἱερομαρτύρων, Κλήμεντος Ῥώμης καὶ Πέτρου Ἀλεξανδρείας. Ἦχος πλ.... ΕΚΚΛΗΣΙΑ Η ασθένεια συνδέεται με την αμαρτία. ΕΚΚΛΗΣΙΑ 23 – 11 – 2024. Σάββατον. ΚΒ’ Εβδομάδα ( Ι’ ΛΟΥΚΑ ). Μνήμη τῶν Ἁγίων Ἀμφιλοχίου Ἐπισκόπου Ἰκονίου και Γρηγορίου τοῦ Ἀκραγαντίνων.
. Και η κοινωνικότητα του ανθρώπου δεν αποτελεί ένα συμβατικό φαινόμενο, αλλά χαρακτηριστικό γνώρισμα της ίδιας της φύσεώς του. Ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό. Και η κοινωνικότητά του δεν κινείται μόνο σε οριζόντιο, αλλά και σε κατακόρυφο επίπεδο· δεν περιορίζεται μόνο στον χώρο της αμεσότητας, αλλά επεκτείνεται και σε υπερβατικές διαστάσεις.Πηγή της κοινωνικότητας του ανθρώπου είναι η αγαπητική ή ερωτική διάθεση, την οποία έχει ως δημιούργημα «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» του Θεού της αγάπης (Α’ Ιω. 4:8). Συχνά η έννοια της αγάπης διαφοροποιείται από την έννοια του έρωτα, γιατί αυτή φανερώνει την ανιδιοτελή κίνηση της αυτοπροσφοράς, ενώ ο έρωτας την ιδιοτελή κίνηση που αναζητεί και κάποια ικανοποίηση. Έτσι π.χ. η κίνηση του Θεού προς τον άνθρωπο χαρακτηρίζεται ως αγάπη, ενώ η κίνηση του ανθρώπου προς το Θεό χαρακτηρίζεται ως έρως. Ο άνθρωπος αποτελεί αντικείμενο της αγάπης του Θεού, ενώ ο Θεός τον έρωτα του ανθρώπου (*). Άλλοτε όμως πάλι οι δύο έννοιες χρησιμοποιούνται ως απολύτως συνώνυμες, ή με τον έρωτα υποδηλώνεται η έντονη αγάπη.2Ο έρως λοιπόν ή η αγάπη, ως «ενωτική και συγκρατική δύναμις», οδηγεί τον άνθρωπο από τη μία μεριά σε κοινωνία με τους συνανθρώπους του και από την άλλη σε θρησκευτική αναφορά, δηλαδή σε σχέση και κοινωνία με το Θεό. Έτσι η κοινωνικότητα του ανθρώπου δεν εξαντλείται στο επίπεδο της εγκοσμιότητας, αλλά έχει και την τρίτη διάστασή της. Με άλλα λόγια η κοινωνικότητα του ανθρώπου συμπληρώνεται και ολοκλη-ρώνεται με αυτό που χαρακτηρίζουμε συνήθως ως θρησκευτικότητα. Η κοινωνικότητα χωρίς τη θρησκευτικότητα εκφυλίζεται σε εύθραυστη συμ-βατικότητα, που δεν έχει νόημα και περιεχόμενο. Οι κοινωνικές σχέσεις και οι κοινωνικές αξίες διαψεύδονται με το χρόνο και διαλύονται με το θάνατο.Με τη θρησκευτικότητα ο άνθρωπος κινείται προς την αιτία της υπάρξεώς του, που γνωρίζει ότι βρίσκεται έξω από τον εαυτό του. Όταν όμως ο άνθρωπος κινείται εγωιστικά, καταλήγει στην αυτοβεβαίωση και την αυτοδικαίωση, δημιουργώντας ένα Θεό που αποτελεί σε τελική ανάλυση προβολή τού γενικευμένου και κοινωνικοποιημένου εαυτού του. Ειδωλοποιεί τις αξίες που επινοεί με τις επιθυμίες του και ικανοποιείται με την αυτάρκεια που μηχανεύεται μέσα στην απατηλή και εύθραυστη κοινωνική θωράκισή του.Η θρησκευτικότητα αυτή, που από κίνηση αυθυπερβάσεως και απε-λευθερώσεως από την κοσμική αναγκαιότητα μεταβάλλεται ουσιαστικά σε επιχείρηση αυτοδικαιώσεως και αυτοβεβαιώσεως σε κοινωνικό επίπε-δο, αποτελεί στην πραγματικότητα επανάληψη του προπατορικού αμαρ-τήματος. Μια τέτοια θρησκευτικότητα δημιουργεί την ψευδαίσθηση της κοινωνίας με το Θεό. Στην πραγματικότητα όμως υποδουλώνει τον αν-θρωπο στον ίδιο τον εαυτό του.(*) Βλ. π.χ. Ιγνατίου Αντιοχείας, Προς Ρωμαίους 7,2: «Ο εμός έρως εσταύρωται».Από το βιβλίο: Γεωργίου Ι. Μαντζαρίδη, Ορθόδοξη Πνευματική Ζωή, εκδ. ΠΟΥΡΝΑΡΑ, σ. 33 (αποσπάσματα).Πηγή : https://www.koinoniaorthodoxias.org/){kind=link}
