Να μιμηθούμε την πίστη της αιμορροούσης – Κυριακή Ζ’ Λουκά. - Patris-Hellas Να μιμηθούμε την πίστη της αιμορροούσης – Κυριακή Ζ’ Λουκά.Γράφει ο Αρχιμανδρίτης Λουκάς Τσιούτσικας. « Θάρσει, θύγατερ· η πίστις σου σέσωκέ σε » (Λκ. 8:48).Ευαγγελικά αναγνώσματα.Όσο η πίστη αποτελεί βασικό στοιχείο της καθημερινής μας ζωής, χωρίς το οποίο βήμα δεν μπορούμε να κάνουμε, άλλο τόσο η πίστη στο Χριστό είναι απαραίτητη προκειμένου να έχουμε σχέση, κοινωνία με αυ-τόν, να μπορούμε να δεχόμαστε και να αξιοποιούμε τη χάρη του, να αγια-ζόμαστε και έτσι να σωθούμε. Γι’ αυτό και ο λόγος του Θεού δεν παύει κάθε τόσο να μας ομιλεί για το σημαντικότατο αυτό θέμα, το θέμα της πί-στεως, όπως έγινε και με το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα.Ο Κύριός μας, μετά τη θαυμαστή θεραπεία του δαιμονισμένου στη χώρα των Γαδαρηνών επέστρεψε στην Καπερναούμ, και καθώς πήγαινε προς το σπίτι του άρχοντος της συναγωγής Ιαείρου, για να θεραπεύσει την ετοιμοθάνατη κόρη του, κόσμος πολύς τον ακολουθούσε και τον περιέ-βαλε ασφυκτικά. Μέσα σ’ αυτό το πλήθος ήταν και μια γυναίκα που υπέ-φερε από αιμορραγία δώδεκα χρόνια. Είχε ξοδέψει όλη της την περιουσία σε πολλούς γιατρούς χωρίς να δει κανένα όφελος, αλλά αντί-θετα έγινε πολύ χειρότερα. Όταν άκουσε για το Χριστό, ήρθε κοντά του και μέσα από τον κόσμο, από πίσω, άγγιξε το ρούχο του. Και αυτό, διότι έλεγε μέσα της: «Και μόνο αν αγγίξω τα ρούχα του θα σωθώ». Αμέσως σταμάτησε η αιμορ-ραγία και αισθάνθηκε στο σώμα της ότι θεραπεύτηκε από την αρρώστια που την βασάνιζε.Ο Χριστός μας κατάλαβε, ένοιωσε αμέσως τη δύναμη που βγήκε από αυτόν, στράφηκε στο πλήθος και είπε: «Ποιος άγγιξε τα ρούχα μου»; Του είπαν δε οι μαθητές του: «Βλέπεις τον κόσμο να σε συνθλίβει και ρωτάς ποιος σε άγγιξε»; Εκείνος όμως γυρνούσε να δει εκείνη που τον άγγιξε. Τότε η θεραπευμένη, με φόβο και τρόμο, ξέροντας αυτό που της συνέβη, ήλθε, έπεσε στα πόδια του και είπε όλη την αλήθεια. Και ο Κύριος της είπε: «Κόρη μου, η πίστη σου σε έσωσε. Έχε ειρήνη, και να είσαι υγιής, απαλλα-γμένη από την αρρώστιά σου».Κατόρθωσε λοιπόν η αιμορροούσα, που τόσο καιρό υπέφερε από τη μάστιγά της, να αξιοποιήσει την παντοδύναμη και θεραπευτική χάρη του Κυρίου και έτσι να θεραπευθεί. Και η μεθοδός της ήταν η πίστη. «Θύγατερ, η πίστις σου σέσωκέσε». Το παράδειγμά της, η μεθοδολογία της, αποτελεί υπόδειγμα και για μας. Διότι και εμείς έχουμε ανάγκη θεραπείας.Ίσως έχουμε κάποια σωματική αρρώστια, ίσως όμως και αρκετοί από μας να είναι σωματικά υγιείς. Όμως όλοι μας, ως απόγονοι του Αδάμ, έχουμε την πνευματική και θανατηφόρα ασθένεια της αμαρτίας. Την αρρώστια αυτή που συνίσταται στην έλλειψη επικοινωνίας της ψυχής, του νου, της καρδιάς, με τη χάρη του Θεού και της οποίας το κύριο, αν όχι το μοναδικό σύμπτωμα, είναι η φιλαυτία, ο εγωισμός. Κέντρο της ζωής και της αγάπης του καθενός είναι ο εαυτός μας, και επιδίωξη συνεχής η δική μας ευχαρίστηση και η δική μας ικανοποίηση.Και η θεραπεία σε τι συνίσταται; Στην αποκατάσταση της κοινωνίας του νου, της καρδιάς με τη χάρη του Θεού, η οποία και θα επιφέρει την καλή αλλοίωση, την απαλλαγή από τη φιλαυτία και την απόκτηση της αγά-πης που θυσιάζεται για τον Θεό και τον συνάνθρωπο.Αλλά για να γίνουν αυτά πρέπει να μιμηθούμε την πίστη της αιμορ-ροούσης του σημερινού ευαγγελίου, και να ακολουθήσουμε τα βήματά της τα πνευματικά. Και πρώτον, πίστευε, γνώριζε πολύ καλά, ότι ήταν άρρω-στη και δεν θεωρούσε φυσιολογική την κατάστασή της.Και εμείς πρέπει να πιστεύουμε ότι δεν είμαστε φυσιολογικοί. Φέρουμε μέσα μας, από τη γέννησή μας, τις συνέπειες του προπατορικού αμαρτήματος. Ακόμα και μετά το άγιο Βάπτισμα παραμένει η ροπή προς την αμαρτία, η οποία γίνεται μεγαλύτερη καθώς από απροσεξία και αμέλεια κάνουμε τις προσωπικές καθημερινές αμαρτίες, με τις οποίες λερώνεται η κατ’ εικόνα Θεού πλασμένη ύπαρξή μας και γεμίζουμε με πολλά και διάφορα πάθη, τα οποία εκδηλώνονται με τις διάφορες αμαρ-τωλές πράξεις που κάνουν κόλαση τη ζωή του καθενός, αλλά και της κοινωνίας γενικότερα.Δεύτερον, πίστευε ότι ο Χριστός δεν ήταν όπως οι άλλοι γιατροί στους οποίους ξόδεψε την περιουσία της και έμεινε αθεράπευτη, αλλά αυτός μπορούσε να τη θεραπεύσει.Και εμείς αυτή την πίστη πρέπει να έχουμε, ότι ο Χριστός είναι ο μόνος που μπορεί να θεραπεύσει και να σώσει την προσωπικότητα, την ύπαρξή μας. Είναι ματαιοπονία και χάσιμο πολύτιμου χρόνου το να πι-στεύουμε ότι κάποιος άνθρωπος ή κάποια ανθρώπινα ή μάλλον δαιμονικά κατασκευάσματα μπορούν να μας σώσουν και να τρέχουμε σε αυτά. «Μη πεποίθατε επί υιούς ανθρώπων οις ουκ έστι σωτηρία». Τα διάφορα φιλο-σοφικά, θρησκευτικά, πολιτικά-οικονομικά συστήματα, οι διάφοροι νόμοι, η επιστήμη ή η τεχνολογία, πιθανώς να περιορίζουν το κακό που υπάρχει στη ζωή των ανθρώπων, όμως δεν είναι ικανά να θεραπεύσουν ριζικά και να χαροποιήσουν μόνιμα την ανθρώπινη ψυχή. Μόνο ο Θεός, εν Χριστώ Ιησού, δηλαδή μέσα στην Εκκλησία, την Ορθόδοξη Εκκλησία, μπορεί με το Άγιο Πνεύμα, να χαρίσει στον άνθρωπο τη δική του ζωή, την αληθινή και αιώνια, για την οποία πλάστηκε ο άνθρωπος και η οποία είναι η μόνη που μπορεί βαθειά και τελεσίδικα να τον αναπαύσει.Τρίτον, η πίστη της αιμορροούσης ήταν ζωντανή, δηλαδή έμπρακτη και δυνατή. Η πίστη χωρίς τα ανάλογα έργα είναι νεκρή. Της αιμορρο-ούσης όμως η πίστη κινητοποίησε όλες της τις δυνάμεις και την έκανε να ξεπεράσει κάθε δισταγμό και φόβο, να ξεπεράσει το εμπόδιο του πλήθους που ασφυκτικά περιέβαλε τον Κύριο και να αγγίξει τα ρούχα του. Έτσι έγινε το θαύμα, και «έγνω τω σώματι ότι ίαται από της μάστιγος».Η πίστη ως άνοιγμα της υπάρξεως στο Θεό και αποδοχή του λόγου και γενικότερα της χάριτός του, είναι κατά τον άγιο Μάξιμο Ομολογητή, το μέγα και πρώτο φάρμακο της σωτηρίας, ενώ χωρίς αυτή, κατά τον από-στολο Παύλο, είναι αδύνατο να ευαρεστήσουμε στο Θεό. Όσο και αν τον πλησιάζουμε και τον συνθλίβουμε, θα μείνουμε αμέτοχοι και άγευστοι της δωρεάς του. Τέτοια ζωντανή και δυνατή πίστη είχαν όλοι οι Άγιοι, οι οποίοι «δια πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, ειργάσαντο δικαιοσύνην, επέτυχον επαγγελιών, έφραξαν στόματα λεόντων… ενεδυναμώθησαν από ασθενεί-ας, εγενήθησαν ισχυροί εν πολέμω… έλαβον γυναίκες εξ αναστάσεως τους νεκρούς αυτών· άλλοι δε ετυμπανίσθησαν (βασανίστηκαν μέχρι θανάτου) ελιθάσθησαν, επρίσθησαν (πριονίστηκαν), εν φόνω μαχαίρας απέθανον… υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι».Αυτή η πίστη είναι δώρο του Θεού αλλά και καρπός του πόθου, της προσευχής και του αγώνος του ανθρώπου.Αυτή είθε να αποκτήσουμε και εμείς και με αυτή να γίνουμε μέτοχοι χάριτος και ζωής αιωνίου, προς δόξαν του αγίου Τριαδικού Θεού. Αμήν.Αρχιμ. Λουκάς Τσιούτσικας.Πηγή : https://www.koinoniaorthodoxias.org/